ਦਿੱਲੀ ਦਾ ਕਿਸਾਨ ਕਿਰਤੀ ਮੋਰਚਾ: ਤਵਾਰੀਖ਼ੀ ਸਾਂਗੇ ਦੀ ਦਸ

ਦਿੱਲੀ ਦੁਆਲੇ ਹਾਲ਼ੀ ਕਿਰਤੀ ਮੋਰਚਾ ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਜਹਾਨ ਉਸਰਿਆ ਜਾਪਦਾ ਏ ਚਾਲੂ ਜਹਾਨ ਤੋਂ ਅਸਲੋਂ ਹੋਰਵਾਂ ਅਸਲੋਂ ਨਿਵੇਕਲਾ। ਸਾਂਝ ਵਰਤਣ ਵੱਲ ਜਿਵੇਂ ਪੈਂਡਾ ਨਿਬੜਦਾ ਪਿਆ ਹੋਵੇ। ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਵਾਰ ਦੇ ਉਹ ਜਿਉਂਦੇ ਜਾਗਦੇ ਕਾਂਡ ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਵੇਂ ਢੱਕ ਖਲੋਂਦੇ ਨੇਂ ਜਿਹੜੇ ਸਾਨੂੰ ਦੱਸੇ ਨਹੀਂ ਗਏ, ਪੜ੍ਹਾਏ ਨਹੀਂ ਗਏ। ਜਿਹਨਾਂ ਨੂੰ ਅਸਾਂ ਆਪਣੇ ਨਾਬਰ ਰਵੇ ਦੇ ਬੇਲੀਆਂ ਸੰਗੀਆਂ ਨੇ ਆਪ ਲੱਭਿਆ ਆਪ ਫਰੋਲਿਆ ਤੇ ਵਿਚਾਰਿਆ ਹੈ।

ਧੱਕੇ ਬਾਜ਼ ਜਾਬਰਾਂ ਦੀ ਦਬੀੜ ਨੂੰ ਠੱਲਣ ਲਈ ਵਾਹਕ, ਕਾਰੀਗਰ ਤੇ ਖੇਤ ਕਾਮਾ ਲੋਕਾਈ ਇੰਜ ਈ ਜੁੜੀ ਸੀ, ਇੰਜ ਈ ਸਾਂਝੇ ਨਿਸ਼ਾਨੇ ਤੀਕ ਪੁੱਜਣ ਲਈ ਸਾਂਝ ਦੇ ਨੀਅਮ ਪੂਰੇ ਕਰਦੀ ਲੋਕਾਈ। ਸਾਂਝਾ ਲੰਗਰ ਪਾਣੀ ਸਾਂਝੀ ਗੱਲ ਕੱਥ, ਹੌਸਲਾ ਵਿਧਾਨ ਤੇ ਸੁਰਤ ਮੱਤ ਨੂੰ ਖੁੰਡਿਆਂ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਚਾਣ ਲਈ ਸਾਂਝਾ ਵਿਚਾਰ ਵਟਾਂਦਰਾ। ਵੇਲ਼ਾ ਮੁਦਤ ਭਾਵੇਂ ਜਿੰਨੀ ਲੱਗ ਜਾਵੇ ਹਰ ਦੁੱਖ ਹਰ ਸਖ਼ਤੀ ਹਰ ਸੱਟ ਸਾਂਝੀ ਹੀ ਸਹਿਣੀ ਹੈ। ਓੜਕ ਜ਼ੋਰਾਵਰਾਂ ਜਰਵਾਣਿਆਂ ਦੇ ਜ਼ੋਰ ਟੁੱਟੇ ਤੇ ਖ਼ਲਕਤ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਿਰਾਂ ਉਤੇ ਚੜ੍ਹੀ।

ਦਿੱਲੀ ਮੋਰਚਾ ਇੱਡੇ ਵੱਡੇ ਖਲ੍ਹਾਰ ਪਸਾਰ ਨਾਲ਼ ਲੱਗਾ ਹੋਇਆ ਏ। ਤ੍ਰੀਮਤਾਂ ਤੀਂਵੀਆਂ ਇਹਦੀ ਸਭ ਥੀਂ ਉੱਘੀ ਤਾਕਤ ਨੇਂ ਅੰਨ ਪਾਣੀ ਪਕਾਣ ਤੋਂ ਅੱਡ ਉਹ ਜਿਵੇਂ ਔਰਤਾਂ ਮਰਦਾਂ ਦੇ ਸਾਂਝੇ ਇਕੱਠਾਂ ਵਿਚ ਬੋਲਦਿਆਂ ਰਿਜ਼ਕ ਦੀ ਮੁਢਲੀ ਲੋੜ ਪੂਰੀ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਮੇਲ ਦੀ ਕੁੱਲ ਕਰਨੀ ਨੂੰ ਸਾਹਮਣੇ ਲਿਆਵੰਦੀਆਂ ਨੇਂ ਉਹਦਾ ਕੀ ਜਵਾਬ ਹੋ ਸਕਦਾ ਏ, ਕੀ ਮਿਸਾਲ ਹੋ ਸਕਦੀ ਏ। ਉਹ ਦੱਸਦਿਆਂ ਨੇਂ ਹੱਕ ਅਜਿਹੀ ਮਿਹਨਤ, ਹੱਕ ਅਜਿਹੀ ਪੈਦਾਵਾਰ ਜਿਹਦਾ ਮੁਲ ਲਾਣ ਦਾ ਵੱਸ ਈ ਨਹੀਂ ਉਹਦੇ ਉਪਜਾਵਨ ਹਾਰ ਕੋਲ਼। ਕਿਵੇਂ ਉਹਨੂੰ ਬੇ ਕਦਰੀ ਦੇ ਭਾਹ ਓਹਦੇ ਤੋਂ ਖੋਹਿਆ ਜਾਂਦਾ ਏ। ਏਸ ਠੱਗੀ ਤੇ ਹੀ ਬਸ ਨਹੀਂ ਹਨ ਤਾਂ ਉਹਦੇ ਤੋਂ ਉਪਜ ਵਸੀਲਾ ਉਹਦੀ ਜ਼ਿਮੀਂ ਵੀ ਖੱਸੀ ਜਾਂਦੀ ਪਈ ਏ। ਪੰਜਾਬ, ਹਰਿਆਣੇ, ਰਾਜਸਥਾਨ ਦੀ ਵਾਹੀਕਾਰ ਵਸੋਂ ਖੇਤ ਕਾਮੇ, ਬਾਲ ਬੱਚਾ ਇੱਕ ਜੁੱਟ ਹੋ ਕੇ ਦਿੱਲੀ ਦੁਆਲੇ ਘੇਰ ਘੱਤੀ ਬੈਠਾ ਏ। ਜਿੰਨਾ ਚਿਰ ਹਾਲ਼ੀ ਕਿਰਤੀ ਮਾਰੂ ਕਾਨੂੰਨ ਛੇਕੇ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ ਅਸਾਂ ਨਹੀਂ ਪਰਤਣਾ। ਸਿਰੜ ਪੱਕਾ ਏ। ਭੁੱਖ, ਨੰਗ, ਕਿੱਕਰ ਤੇ ਹੋਰ ਰੁੱਤ ਦੀ ਕਰੜਾਈ ਨਾਲ਼ ਨਿੱਬੜਨ ਦਾ ਭਰਵਾਂ ਪ੍ਰਬੰਧ ਹੈ। ਵਡੇਰਿਆਂ ਉਮਰਾਂ ਦੇ ਜੀ ਵੀ ਕਿਸੇ ਤੋਂ ਪਿੱਛੇ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਸ਼ਹੀਦੀਆਂ ਵੀ ਹੁੰਦੀਆਂ ਪਈਆਂ ਨੇਂ ਪਰ ਮੋਰਚਾ ਸਗਵੀਂ ਦਾ ਸਗਵਾਂ ਏ। ਕਿਤਾਬਾਂ ਦੀਆਂ ਟੁਰਤ ਲਾਇਬ੍ਰੇਰੀਆਂ ਆ ਗਈਆਂ ਨੇਂ। ਲੋਕ ਵਿਹਲੇ ਵੇਲੇ ਕਿਤਾਬਾਂ ਪੜ੍ਹਦੇ ਨੇਂ ਅੱਗੇ ਵਧੂ ਸਾਹਿਤ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਇੱਕ ਕਿਰਤੀ ਖੇਤ ਕਾਮਿਆਂ ਵਿਚ ਬੈਠਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦਸ ਦਿਨ ਜਿਹਨਾਂ ਦੁਨੀਆ ਹਿਲਾ ਦਿੱਤੀ ਬਾਰੇ ਦੱਸਦਾ ਪਿਆ ਸੀ ਰੂਸੀ ਇਨਕਲਾਬ ਦੀ ਕਥਾ ਕਰ ਕੇ। ਫੇਰ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਕਿਤਾਬਾਂ ਪੜ੍ਹਦੇ ਵੀ ਡਿੱਠਾ। ਇਹ ਵੀ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਜੋ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਘਰਾਂ ਵਿਚੋਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਇਥੇ ਅਪੜਾਈਆਂ ਨੇਂ। ਬਾਲਾਂ ਦੀ ਸਕੂਲੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਦੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਵੀ ਪੁੱਜੀਆਂ ਪਈਆਂ ਨੇਂ। ਸ਼ਾਇਰ, ਗਵਈਏ ਅਤੇ ਹੋਰ ਕਲਾਕਾਰ ਆਪਣੀ ਆਪਣੀ ਕਲਾ ਨਾਲ਼ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਜਿਗਰਾ ਤਗੜਾ ਕਰਨ ਲਈ ਰੋਜ਼ ਹਾਜ਼ਰੀਆਂ ਦਿੰਦੇ ਨੇਂ।

ਸਭ ਥੀਂ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਜੋ ਏਸ ਲੜਾਈ ਨੇ ਵਸੇਬ ਵਿਚ ਜਿਹੜੇ ਦੁਫਾੜ ਪਾਏ ਹੋਏ ਸੂਬਿਆਂ ਦੇ ਆਪੋ ਆਪਣੇ ਹੱਕ ਦੇ ਫੇਰ ਮਾਲਕਾਂ ਤੇ ਬੇ ਮਾਲਿਕ ਖੇਤੀ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਦੇ ਇਹ ਸਾਰੇ ਏਸ ਵੇਲੇ ਇੰਜ ਨੇਂ ਜਿਵੇਂ ਹੈ ਈ ਨਹੀਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਭ ਨੂੰ ਭੁਲਾ ਕੇ ਸਾਰੇ ਇੱਕ ਮੁੱਕ ਹੋਏ ਖੁੱਲੇ ਨੇਂ। ਲੋਕ ਵੈਰੀ ਵੇਖੋ ਕਿਹੜੀ ਕਿਹੜੀ ਧਿਰ ਹੈ ਜਿਹੜੀ ਇਕੱਠੀ ਹੋ ਗਈ ਲੋਕਾਈ ਨੂੰ ਲੁੱਟਣ, ਉਹਦੇ ਨਾਲ਼ ਧਰੋਹ ਕਮਾਣ ਇੱਕ ਤਾਂ ਧਾਰਮਿਕ ਮੁੱਦਿਆਂ ਵਾਲੀ ਪਿਛਲ ਪੀਰੀ ਫ਼ਿਰਕੂ ਸਰਕਾਰ ਹੈ ਤੇ ਦੂਜੀ ਧਿਰ ਕਾਰਪੋਰੇਟ ਸਰਮਾਇਆਦਾਰ।

ਇਨ੍ਹਾਂ ਜਿਣਸਾਂ ਦੀ ਖ਼ਰੀਦ ਦਾ ਸਾਰਾ ਸਿਸਟਮ ਹੀ ਬਦਲ ਦਿੱਤਾ ਏ। ਪੱਕਿਆਂ ਮੰਡੀਆਂ ਹਟਾ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਥਾਂ ਨਿੱਜੀ ਮੰਡੀਆਂ ਬਨਾਣ ਟੁਰੇ ਹੋਏ ਨੇਂ ਜਿਥੇ ਜਿਨਸ ਦੀ ਖ਼ਰੀਦ ਦੇ ਭਾਅ ਏਕੁ ਜਿਹੇ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਮੰਡੀ ਵਾਲ਼ ਆਪਣੀ ਮਰਜ਼ੀ ਦੇ ਭਾਅ ਰਖਸਨ।

ਦੂਜਾ ਪੂੰਜੀ ਵਾਲ਼ ਅੱਡਾਨੀ ਅੰਬਾਨੀ ਕਿਸਾਨਾਂ ਤੋਂ ਜ਼ਮੀਨਾਂ ਠੇਕੇ ਤੇ ਲੈ ਲੈਸਨ ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਮੁਨਾਫ਼ਾ ਦੇ ਹਿਸਾਬ ਸਿਰ ਬੀਜਾਈ ਕਰਾ ਸਨ ਉਹ ਬੀਜਾਈ ਜਿਹਦੇ ਨਾਲ਼ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮੁਨਾਫ਼ੇ ਵਿਚ ਅਸਮਾਨਾਂ ਤੀਕ ਮੁਨਾਫ਼ਾ ਹੋਵੇ। ਏਸ ਠੇਕੇ ਤੇ ਲਈ ਜ਼ਮੀਨ ਅਤੇ ਕੋਈ ਮਸਲਾ ਬਣ ਜਾਏ ਤਾਂ ਇਹਦੀ ਸੁਣਵਾਈ ਨਿਰਾ ਏਸ ਡੀ.ਐਮ ਯਾ ਏ.ਡੀ.ਐਮ ਤੀਕਰ ਈ ਹੋ ਸਕੇਗੀ ਵੱਡੀਆਂ ਅਦਾਲਤਾਂ ਇਹਦੇ ਮੁਕੱਦਮੇ ਨਹੀਂ ਸਨ ਸਕਣਗੀਆਂ ਇਹਦਾ ਮਤਲਬ ਏ ਬਈ ਕਿਰਸਾਨ ਕੋਲ਼ ਅਤੇ ਅਪੀਲ ਵਗ਼ੈਰਾ ਕਰਨ ਦਾ ਹੱਕ ਨਾ ਹੋਸੀ।

ਫੇਰ ਇੱਕ ਹੋਰ ਧਰੋਹੀ ਵੇਖੋ ਬਈ ਇੱਕ ਵੇਲੇ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਆਮ ਲੋੜ ਦੀਆਂ ਖਾਣ ਪੀਣ ਵਾਲੀਆਂ ਜਿਣਸਾਂ ਜਿਵੇਂ ਆਟਾ, ਦਾਲਾਂ, ਚਾਲ, ਗੁੜ, ਖੰਡ ਹੋ ਗਈਆਂ ਦੇ ਜ਼ਖ਼ੀਰਾ ਕਰਨ ਦੀ ਇੱਕ ਹੱਦ ਰੱਖੀ ਹੋਈ ਸੀ ਉਸ ਤੋਂ ਅਤੇ ਕੋਈ ਵੀ ਜ਼ਖ਼ੀਰਾ ਯਾ ਸਟਾਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰ ਸਕਦਾ। ਹੁਣ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਜਿਵੇਂ ਮੰਡੀ ਤੋਂ ਹੱਥ ਚੁੱਕ ਕੇ ਉਹਨੂੰ ਨਿੱਜੀ ਮਰਜ਼ੀ ਦੇ ਤਾਬਿ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਏ ਇੰਜ ਈ ਹੁਣ ਵੱਡੇ ਹਟਾਣ ਜਿਵੇਂ ਸ਼ਾਪਿੰਗ ਮਾਲ ਹੋ ਗਏ ਦੇ ਮਾਲਕਾਂ ਅਤੇ ਜ਼ਖ਼ੀਰਾ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਈ ਹੱਦ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਗਈ ਇਹ ਵੀ ਅੱਡਾਨੀ ਅੰਬਾਨੀ ਨੇਂ ਸਾਰੇ ਜਿੰਨੀ ਚਾਹੁਣ ਜਿਨਸ ਵਸਤ ਆਪਣੇ ਭੰਡਾਰਾਂ ਵਿਚ ਪਾ ਲੇਨ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਭੋਰਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਬਚਦਾ ਤਾਂ ਨਾ ਬੱਚੇ।

ਅਸਲ ਵਿਚ ਇਹ ਸਾਰੀ ਨਜਕਾਰੀ ਏ। ਤਾਲੀਮ ਵਿਚ ਇਹੋ ਵਰਤਾਰਾ ਛੂਹ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਏ। ਪੜ੍ਹਾਈ ਵੀ ਮੁਨਾਫ਼ਾ ਕਮਾਵਣ ਦਾ ਜ਼ਰੀਆ ਬਣ ਗਈ ਵਪਾਰ ਹੋ ਗਈ ਏ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਗੱਲਾਂ ਪਾਰੋਂ ਇਹ ਕਿਸਾਨ ਕਿਰਤੀ ਮੋਰਚਾ ਨਿਰਾ ਆਪਣੇ ਹੱਕਾਂ ਲਈ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਕੁੱਲ ਮਰੀੜੀ ਵਸੋਂ ਨੂੰ ਸਰਮਾਏਦਾਰੀ ਦੀ ਭੱਠੀ ਦਾ ਬਾਲਣ ਬਨਾਣ ਤੋਂ ਬਚਾਣ ਲਈ ਵਡਿਆ ਗਿਆ ਏ। ਇਹ ਮੋਰਚਾ ਅੰਦੋਲਨ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਲ਼ ਨਾਲ਼ ਲੋਕ ਲੰਗਰ ਵੀ ਏ। ਅੰਦੋਲਨ ਤੇ ਲੰਗਰ ਇਕੱਠਾ ਗੁਰੂਆਂ ਫ਼ਿਕਰਾਂ ਤੇ ਭਗਤਾਂ ਦੀ ਹੀ ਟੋਰੀ ਹੋਈ ਰੀਤ ਹੈ। ਇਥੇ ਜੋ ਸ਼ੈਵਾਂ ਦੇ ਵੱਡੇ ਭੰਡਾਰ ਵਿਖਾਲੀ ਦਿੰਦੇ ਨੇਂ ਇਹ ਕੋਈ ਵੇਚਣ ਕਮਾਵਣ ਵਾਸਤੇ ਨਹੀਂ ਹਨ ਇਹ ਸਾਰੇ ਹੀ ਲੰਗਰ ਨੇਂ। ਅੰਦੋਲਨ ਵਿਚ ਭਾ ਜੀਵਾਲਿ ਹਰ ਜੀ ਲਈ ਹਰ ਸ਼ੈ ਹੈ ਜਿਹਦੀ ਉਹਨੂੰ ਲੋੜ ਹੈ ਉਹ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਲੋੜ ਦੱਸ ਕੇ ਬਿਨਾ ਪੈਸਿਆਂ ਦੇ ਲੈ ਸਕਦਾ ਹੈ।

ਸਾਡੇ ਲਹਿੰਦੇ ਪੰਜਾਬ ਵਿਚ ਏਸ ਅੰਦੋਲਨ ਯਾ ਮੋਰਚੇ ਦੀ ਸੁਰਤ ਸਾਰ ਅਸਲੋਂ ਨਾ ਹੋਵਣ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਏ ਬਹੁਤਾ ਤਾਂ ਲੋਕ ਜਿਹਨਾਂ ਵਿਚ ਆਮ ਪੜ੍ਹੀਆਂ ਲਿਖੀਆਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਚੋਖੀ ਹੈ ਇਹਦੇ ਤੇ ਏਸ ਲਈ ਖ਼ੁਸ਼ ਨੇਂ ਜੋ ਹਿੰਦੁਸਤਾਨੀ ਹਕੂਮਤ ਲਈ ਉਖਤ ਬਣੀ ਹੋਈ ਏ। ਸਿੱਖ ਉਹਦੇ ਉੱਤੇ ਚੜ੍ਹਾਈ ਕੀਤੀ ਬੈਠੇ ਨੇਂ ਤੇ ਇਹ ਚੜ੍ਹਾਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਹਿੰਦੁਸਤਾਨ ਤਰੋੜਨ ਤੇ ਅਪਣਾ ਵੱਖਰਾ ਸੂਬਾ ਬਨਾਣ ਲਈ ਏ।

ਇਥੋਂ ਦੀਆਂ ਕਿਸਾਨ ਤੰਜ਼ੀਮਾਂ ਅਤੇ ਵੀ ਕੋਈ ਸਿੱਧਾ ਯਾ ਅੱਗੇ ਵਧੂ ਕੋਈ ਅਸਰ ਹੋਇਆ ਹੋਵੇ ਵਿਖਾਲੀ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦਾ। ਇਥੇ ਫ਼ੌਜ ਦਾ ਤੇ ਕਿਸਾਨਾਂ ਦਾ ਫਡ਼ਾ ਵੀ ਹੈ। ਦਿੱਲੀ ਅੰਦੋਲਨ ਦਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਏਸ ਤੋਂ ਵੀ ਪੂਰੇ ਪਰੇਰੇ ਹੀ ਲਗਦਾ ਹੈ। ਕਿਸਾਨਾਂ ਦੇ ਜਲੂਸ ਇਥੇ ਨਿਕਲਦੇ ਨੇਂ ਪਰ ਡਾਢੇ ਹੱਥੀਂ ਖਿੰਡਾ ਦਿੱਤੇ ਜਾਂਦੇ ਨੇਂ। ਪੰਜਾਬੀ ਲੌ ਆਇਓ ਲਹਿਰ ਦੇ ਪੰਜਾਬ ਪੰਜਾਬੀ ਤੇ ਪੰਜਾਬੀਅਤ ਦੇ ਨਾਅਰੇ ਮਾਰਨ ਵਾਲੇ ਪੰਜਾਬੀ ਧੜੇ ਪੋਲਾ ਪੋਲਾ ਏਸ ਅੰਦੋਲਨ ਨੂੰ ਸਾਂਝੇ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਕੋਈ ਵਿਖਾਲੀ ਸਮਝਣ ਦੀ ਦੱਸ ਪਾਉਂਦੇ ਨੇਂ ਖ਼ਬਰੇ ਪੰਜਾਬੀ ਸੁਣ ਕੇ ਪਰ ਇਹਦੀ ਏਸ ਅੰਦੋਲਨ ਦੀ ਗਹਿਰਾਈ ਤੇ ਰਾਜ ਦਰਬਾਰ ਨਾਲ਼ ਲੋਕ ਹਿੱਤਾਂ ਲਈ ਲੜਨ ਦੀ ਪੁਰਾਣੀ ਤਵਾਰੀਖ਼ ਨੂੰ ਗੋਲੇ ਬਣਾ।

ਕਿਸੇ ਇੱਕ ਅੱਧੇ ਜੀ ਨੇ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਏ ਜੋ ਲਹਿੰਦੇ ਪੰਜਾਬ ਤੋਂ ਚੜ੍ਹਦੇ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਹੱਕ ਵਿਚ ਵਰਤਣ ਦੀ ਥਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਆਪਣੇ ਘੋਲ਼ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨੀਆਂ ਮੂਜਬ ਵਧਾਵਾ ਦੇਣ ਲਈ ਪੰਜਾਬੀ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਨ ਦੀ ਗੱਲ ਟੁਰਨੀ ਚਾਹੀਏ।