ਮੇਰਾ ਨਾਂ ਖ਼ੈਰਦੀਨ ਏ। ਮੇਰੀ ਕਹਾਣੀ 1947 ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦੀ ਏ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਨੂੰ ਚੌਕੀਦਾਰੇ ਦਾ ਕੰਮ 1947 ਵੇਲੇ ਮਿਲਿਆ। ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਂ ਖੂਹ ਪੁੱਟਣ ਦਾ ਕੰਮ ਵੀ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ ਤੇ ਜੱਟਾਂ ਨਾਲ ਸਾਂਝੀ ਵੀ ਰਲਿਆ। 1947 ਵੇਲੇ ਬਹੁਤ ਲੁੱਟਮਾਰ ਤੇ ਕਤਲੋਗਾਰਤ ਹੋਈ, ਔਰਤਾਂ ਉਧਾਲੀਆਂ ਗਈਆਂ। ਨੇੜਲੇ ਪਿੰਡ, ਤੋਲੇ ਲੂਣੇ ਜ਼ੈਲਦਾਰ ਆਲੇ, ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਹੋਇਆ। ਓਥੇ ਪਿੰਡ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਧੱਕੇ ਨਾਲ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦੇ ਨਾਂ ਬਦਲਾ ਦਿੱਤੇ। ਪਰ ਮਾਲੇਰਕੋਟਲੇ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਬਚਾਅ ਹੋਇਆ।
In our village, a Muslim woman was forced to live with a drug addict Jatt who was also the village watchman. Then the government came to its senses and started liberating such women to reunite with their families in Pakistan. The police appeared at the doorsteps of the drug addict. He cried that his home was being devastated. The policeman thrashed him well and asked, “Which home? From where did you marry her? You have forcibly kept her. You will have to part with her.”
The police took the woman away and he quitted being a watchman and moved to his sister’s village. The village leaders appointed me as the new watchman. I have been manning the village since then. It has been 71 years now. Back then I was paid 6 Rupees per month. It has become Rs. 1200 (800 from Punjab government + 400 from the panchayat) in 71 years. I got every birth and death registered at the Tehsil office. If an officer visited the village, or there’s a community event, I informed and announced it to the villagers. I still do it. I help the police and election officials on the days of polls. I make arrangements for their refreshments and meals. My salary was stalled from some time; I have received my dues recently.
ਪਿਛਲੇ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਚੌਕੀਦਾਰੇ ਤੋਂ ਮਿਲਦੇ ਪੈਸੇ ਰੁਕੇ ਹੋਏ ਸਨ, ਪਰ ਹੁਣ ਮਿਲ ਗਏ ਹਨ। ਦੁਨੀਆਂ ਵਿਚ ਮੈਂ ਬੜੇ ਰੰਗ ਵੇਖੇ ਹਨ। ਸੰਤਾਲੀ ਦੇ ਵੇਲਿਆਂ ਵਿਚ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਧੱਕੇ ਨਾਲ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਨਿਹੰਗ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਤੇ ਮੇਰਾ ਨਾਂ ਪ੍ਰੀਤਮ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ। ਮੈਨੂੰ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਵੀ ਛਕਾਇਆ ਗਿਆ।
ਹੁਣ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਬਹੁਤਾ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਬੱਸ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਪਿੰਡ ਦੀ ਰਾਖੀ/ਚੌਕੀਦਾਰਾ ਕਰਦਿਆਂ ਲੰਘ ਗਈ ਹੈ।
Story by: Satdeep Gill
Text: Jasdeep Singh
Edits: Sangeet Toor