ਭਗਤ ਸਿੰਘ। ਜਿੰਦੇ ਠੀਕ ਕਰਨ, ਚਾਬੀਆਂ ਅਤੇ ਚਾਕੂ ਬਨਾਉਣ ਵਾਲਾ, ਪਟਿਆਲਾ

ਮੇਰਾ ਪਿਓ 'ਤੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਮਹਾਰਾਜਾ ਭੁਪਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਲਈ ਮਕੈਨਿਕ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਸਨ, ਨਾਲ਼ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਤੋਂ ਕੜੇ ਅਤੇ ਲੱਕੜ ਦੇ ਕੰਘੇ ਲਿਆ ਕੇ ਪਟਿਆਲੇ ਵੇਚਦੇ।ਏਥੇ ਕਿਲ਼ਾ ਮੁਬਾਰਕ ਦੇ ਨੇੜੇ ਦੀਆਂ ਦੁਕਾਨਾ ਦੀ ਥਾਂ ਸ਼ਾਹੀ ਘੋੜਿਆਂ ਲਈ ਅਸਤਬਲ ਹੁੰਦੇ ਸਨ।ਰਾਜਾਸ਼ਾਹੀ ਖਤਮ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹੀ ਇਹ ਦੁਕਾਨਾਂ ਹੋਂਦ 'ਚ ਆਈਆਂ।

ਤੁਸੀਂ ਜਿੰਦੇ ਠੀਕ ਕਰਨ ਅਤੇ ਚਾਕੂ ਬਨਾਉਣ ਦਾ ਕੰਮ ਕਦੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ?

੧੯੬੫ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਦਸਵੀਂ ਪਾਸ ਕੀਤੀ ਪਰ ਪਰਿਵਾਰ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਨੇ ਨੌਕਰੀ ਕਰਨ ਦੀ ਸਲਾਹ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤੀ, ਕਿਉਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਸਰਕਾਰੀ ਕਰਮਚਾਰੀਆਂ ਤੋਂ ਜਿਆਦਾ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਵਿੱਚ ਹੀ ਕਮਾ ਲੈਂਦੇ ਸੀ।ਸਗੋਂ ਲੋਕ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਆਉਂਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸਨ ਨੌਕਰੀ ਲਵਾਉਣ ਦੀ ਸਿਫਾਰਿਸ ਕਰਵਾਉਣ, ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਡੀ ਕਿਲੇ ਦੇ ਅੰਦਰ ਜਾਣ ਪਛਾਣ ਸੀ। ਪਰ ਇਹ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਥੋੜੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਬਦਲ ਗਿਆ। ੧੯੭੧ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਚੰਡੀਗ੍ਹੜ ਔਟੋ-ਰਿਕਸ਼ਾ ਚਲਾਉਣ ਲੱਗ ਗਿਆ ਪਰ ਮੇਰੇ ਵੱਡੇ ਭਰਾ ਨੇ ਖਾਨਦਾਨੀ ਕੰਮ ਚਲਦਾ ਰੱਖਿਆ ਸੀ।

I came back in 1972 and added knife and key making to our business. Nobody taught me this, I just watched, practiced on my own, opened few locks and fixed them back, that’s it. It’s been 40 years I’m doing this. Time hasn’t changed much for me, we are making enough to buy three meals a day for our family and to operate a normal life. If you are talking of riches, not even Badal and Amrinder are satisfied with what they have. My kids are in their forties, one of my son is also in the business and sits in the shop in the evenings.

ਮੈਂ ਜਿੰਨਾ ਹੈ ਓਨੇ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ ਹਾਂ।ਮੈਨੂੰ ਕਿਸੇ ਤੋਂ ਕੋਈ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਪਰਿਵਾਰ ਵਿੱਚ ਧੀਆਂ ਜਵਾਈ, ਬੱਚੇ ਸਭ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਕਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ ਹਨ। ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ ਹੋਣ ਲਈ ਕੀ ਚਾਹੀਦਾ?

Story by: Navjeet Kaur